Hayatımızda unutamadığımız anımızdır.
Acılarımız ölüm.
İnsan doğar, yaşar ve ölür.
Bu gerçeği bilerek ömrünü yaşar insanoğlu
“Elbette her canlı ölümü tadacaktır.”
Hadisi Şerifi ile birlikte cenaze merasimlerimiz de özümüzden uzaklaşma çabalarımız sırtarmaya başladı.
Acısı olan insanın en önemli gündem maddesi cenazesi değil. Yas evine gelenlerin mideleri, kısaca yemek derdi.
Bu konuda ben fakir, zengin ayrımı yapmak istemiyorum.
Olaya bakış açım insanların acısını yaşayamamaları, adamın annesi ölmüş morgun kapısında kulağında telefon öğle yemeği yaptırma mücadelesi veriyor.
Cenaze evinde yemek yenmesi ne kadar doğru?
Doğrusu merak ediyorum.
Kozan İlçe Müftümüz Sayın Celil Karaca tüm camilerimizde bu konu ile ilgili olarak bir hutbe yayınlatsa belki faydalı olur. Sayın müftüm insanlar acısına maalesef yanamıyor.
Halkımıza bu konu enine boyuna anlatılsa şayet dinimizde yemek mücadelesi var ise eyvallah dinimizin gereğini yerine getirelim.
Ama yoksa diyanet bunu çıkıp anlatsın.
Toplumumuzdaki yemek mücadelesi almış başını gidiyor.
İnanın cenaze için değil yemek için taziye evi takip edenler var.
Cenaze evlerimiz taziye evinden daha çok aş evlerine dönmüş durumda elbette bu işin birde ekonomik boyutu var. Ekonomisi düzgün olanlara eyvallah ya olmayanlar onlar ne yapacak. 1 haftalık yas evinin yemek gideri 10 bin liranın altına kesinlikle düşmez.
Toparlayalım;
Ben cenaze evlerinde yemek verilmesine taraf değilim.
İnanın bu yemek işinden dolayı insanlar acılarına yanamıyorlar.
Cenazelere katılan din görevlilerimiz, ilçe müftülüğümüz çıksın bu konun doğrusunu bizlere anlatsın. Anlatsın ki insanlarımız doğrusunu yapsın.
