Zamanın ritmi hızlandı. Günler birbirinin aynısı gibi geçiyor, ama biz gerçekten yaşıyor muyuz, yoksa sadece hayatta kalmaya mı çalışıyoruz? Her sabah telefonlarımızdan dünyayı izliyoruz: Savaşlar, krizler, felaketler oysa en büyük kriz içimiz de yaşanıyor. Toplumlar sorgulamayı unuttu. Sessiz, görünmez ama etkili bir kriz: Anlam kaybı…
Bilgi çağında yaşıyoruz, oysaki. Ancak bu bilgi bize huzur getirmiyor. 7/24 çevrimiçiyiz ama kendimize çevrim dışıyız. Sosyal medyada yüzlerce kişiyle bağlıyız ama giderek daha yalnızız. Gerçekten dinleyenin az olduğu gibi, anlayan daha da az.
2023’ te Birleşmiş Milletler tarafından yapılan bir araştırma çarpıcı bir gerçeği ortaya koydu: Dünya genelinde gençlerin %60’ı geleceğe dair ciddi kaygılar taşıyor. Türkiye’de bu oran %70’ in üzerinde. Gençler umutlu değil, çünkü eğitimden iş bulmaya, barınmadan özgür düşünceye kadar pek çok alanda duvara tostluyoruz. Bu tablo sadece gençleri değil, hepimizi ilgilendiriyor. Bu nedenle artık yüzleşme zamanı. Nereye gidiyoruz? Hangi değerlere tutunuyoruz? En önemlisi ne için yaşıyoruz?
Bu çağda en büyük cesaret, durmak ve düşünmek akıntıya kapılmadan, sorgulamaktan korkmadan yaşamak. Gösterişin değil, gerçeğin peşinden gitmek. Çünkü yüzleşmeden değişim gelmiyor. Şimdi yeniden soruyorum: Nasıl bir dönemdeyiz ve gerçekten farkında mıyız?
Alışmak, direnci kırar. Direnç kırılınca da her şey olur; haklar gider, umut biter, geriye sadece sessizlik kalır. Ama hala geç kalmış sayılmayız. Toplumlar, uyanan bireylerle değişir. Bugün kimsenin fark etmediği o küçük uyanışlar yarın büyük dönüşümler yaratabilir. Çünkü her dönemin kendi uyanışı vardır. Bizimki de belki şimdi başlıyordur.
Sorulması gereken tek bir soru kaldı: Gerçekten uyanmaya hazır mıyız?