Bu yıl hayat, bana en çok şükretmeyi ve sabretmeyi öğretti.
Bunu büyük başarılarla ya da parlak mutluluklarla değil; sessiz kırılmalarla, içimde büyüyen cümlelerle öğretti.Şükretmenin yalnızca her şey yolundayken edilen bir söz olmadığını fark ettim.Bazen şükür; “daha kötüsü olmadı” diyebilmekti.Bazen hâlâ nefes alabiliyor olmak, hâlâ umut edebilmekti.Elimde olanların kıymetini, kaybetme ihtimaliyle yüzleşince anladım.Meğer şükür, fazlasını istemek değil; eksiklere rağmen hayata küsmemeyi seçmekmiş.
Sabır ise bu yıl bana hiç acele etmeden öğretildi.Bekleyerek…Anlaşılmamayı kabullenerek…Olmasını çok istediğim şeylerin olmamasına rağmen yoluma devam ederek…
Sabır, susmak değildi.Sabır, vazgeçmemekti.Bazen cevap vermemek, bazen durmak, bazen de “henüz zamanı değil” demeyi öğrenmekti.Hayat bu yıl bana şunu gösterdi:Her şey hemen düzelmek zorunda değil.Her yara aynı hızla iyileşmiyor.Ama insan sabrettikçe güçleniyor, şükrettikçe hafifliyor.
Bugün geriye dönüp baktığımda şunu net söyleyebiliyorum:Bu yıl kolay değildi ama öğreticiydi.Yordu ama büyüttü.Kırdı ama eksiltmedi.Ve şimdi daha sakin bir kalple şunu diyebiliyorum:Şükür, hâlâ inanabildiğim için.Sabır, hâlâ vazgeçmediğim için.
