Sosyal medya hayatımızın en doğal parçası olurken, fark etmeden çok ağır bir yük de bindirdi omuzlarımıza:Sürekli görünür olma zorunluluğu. Artık insanlar sadece yaşadıklarını paylaşmıyor, paylaşmak için yaşıyor. Günün küçük bir anını bile içselleştirmek yerine “story’lik mi?” diye düşünüyoruz. Beğeniler, yorumlar, izlenme sayıları… Hepsi görünmez bir sınavın soruları gibi. Ne kadar çok paylaşırsak, sanki o kadar çok kabul görüyoruz. Azaldığımızdaysa unutulma korkusu içimizi kemiriyor.
Oysa en çok yorulduğumuz şey, yetişmek zorunda hissettiğimiz bu görünürlük yarışı.Herkes mutlu gibi, herkes başarılı gibi, herkes hayatının en iyi dönemindeymiş gibi…Gerçek ile ekran arasındaki fark büyüdükçe, içimizdeki huzur sessizce küçülüyor.
Bir de paylaşmadığımız anlar var…Bir kahve kokusunun verdiği huzur, bir dost sohbetinin sıcaklığı, bir yürüyüşün ferahlığı. Onları yaşarken bile “çekeyim mi?” diye düşünmek, aslında en büyük kaybımız. Çünkü bir anı kaydetmek ile bir anı yaşamak arasında ince ve yorucu bir çizgi var.Bazen durmak, görünmemeyi seçmek, sadece kendimiz için var olmak da bir cesarettir.
Çünkü gerçek huzur, ekranın parlaklığında değil; kalbin sessizliğinde saklıdır.Belki de bugün yapmamız gereken tek şey, biraz geri çekilmek.Daha az görünmek değil; daha çok hissetmek.