Neyi kurtaracağımızı şaşırdık.
Ağacı mı koruyalım, yoksa kesilmesin diye önünde zincir mi olalım?
Sokaktaki köpeğe mi sahip çıkalım, yoksa çöplerde yiyecek arayan kedilere mi?
Toprağı mı savunalım, yoksa üzerine beton dökülmesin diye mi haykıralım?
Çocukları mı koruyalım, yoksa büyüdüklerinde insanlıktan çıkmasınlar diye mi dua edelim?
Kadınları mı savunalım, yoksa her gün bir yenisini kaybetmeyelim diye mi isyan edelim?
Artık güzel olan her şey tehdit altında.
Bir çiçek bile filizlenemiyor korkmadan. Bir çocuk bile koşamıyor özgürce.
Kadınlar, seslerini yükselttikleri için değil, sadece var oldukları için öldürülüyor.
Hayvanlar ya açlıktan ya da “rahatsız etti” diye sokak ortasında ölüme terk ediliyor.
Ağaçlar, ormanlar ya yanıyor ya da rant uğruna yok ediliyor.
Toprak, bereket yerine artık zehir kusuyor. İnsanoğlu güzelliğe düşman oldu.
Çünkü güzellik özgürlüktür. Güzellik paylaşmaktır. Güzellik yaşamaktır.
Ama biz… yaşatmıyoruz artık.
Boğuyoruz. Susuyoruz. Görmezden geliyoruz.
Ve sonra kalkıp “İnsanlık nerede?” diye soruyoruz.
İnsanlık burada.
Ama susturulmuş, korkutulmuş, köşeye çekilmiş halde.
Çünkü insan, insana en büyük zararı verir hale geldi. O yüzden neyi kurtaracağımızı şaşırdık.
Çünkü artık her şey yangın yeri.
Ve biz, elimizde bir bardak suyla, koskoca ormanı söndürmeye çalışıyoruz.
Belki de önce kendimizi kurtarmalıyız.
Vicdanımızı, merhametimizi, aklımızı…
Çünkü insan iyileşmeden, dünya da iyileşmeyecek.
"İnsan, unuttuğu vicdanını hatırladığı gün, dünya yeniden nefes alacak."
Ve sonra birden durup soruyoruz kendimize:
Neyi kurtaracağımızı şaşırdık…
Ağacı mı?
Hayvanı mı?
Toprağı mı?
Çocuğu mu?
Kadını mı?
Güzel olan her şeye mi düşman olur insan?..