Geçtiğimiz hafta sonu Kozan’da düzenlenen Ali Kınık konseri ve Ismet Atlı Karakucak Güreş gösterileri, ilçeye kısa süreli de olsa bir hareketlilik getirdi. Ancak ne yazık ki bu etkinliklerin ardından sosyal medyada ve halk arasında yankılanan en güçlü ses “Bize konser değil, yol lazım!” oldu.
Bu cümle, aslında sadece bir serzeniş değil; toplum olarak geldiğimiz noktanın da bir aynası. Çünkü biz artık eğlenmeyi, kültürlenmeyi, sosyalleşmeyi “gereksiz” bir lüks olarak görüyoruz. Oysa yol da lazım, köprü de, ama ruhu besleyecek sanat da, müzik de, kültür de lazım.Bir toplum sadece asfaltla, taşla, betonla ilerleyemez. O toplumun hafızasını diri tutan türküleridir, bir araya gelmesini sağlayan konserleridir, geçmişini yaşatan güreşleridir. Kültür etkinlikleri, bir ilçenin nefesidir. İnsan sadece karnını değil, ruhunu da doyurmak ister.Evet, yollar yapılmalı. Kimse buna itiraz etmez. Ama şunu da sormalıyız:Yollar yapılıyor da biz nereye gidiyoruz?
Ruhumuzu beslemeden, sadece taş üstüne taş koyarak ne kadar ilerleyebiliriz?
Kültür, bir milletin hafızasıdır. Eğlence, sadece gülüp oynamak değil; birlikte yaşamanın, aynı duyguda buluşmanın yoludur. Kozan halkı, Ali Kınık’ın şarkılarında biraz geçmişini, biraz kendini buldu belki. O anın kıymetini bilmek, “yol istemem” demek değildir. Tam tersine, hem yola hem ruha ihtiyacımız olduğunu anlamaktır.
Unutmayalım:
Yollar medeniyetin altyapısıdır,
ama kültür — medeniyetin ruhudur.