Öyle zor bir dönmeden geçiyoruz ki, her sabah adeta İstiklâl Şairimiz Mehmet Akif Ersoy gibi;
"Ya Râb, bu uğursuz gecenin yok mu sabâhı?
Mahşerde mi biçârelerin, yoksa felâhı!" diye yakarmaya başlıyoruz.
Ne sabahımız sabah gibi ne günümüz gün gibi çünkü.
Ne tarafa dönsek bambaşka bir sıkıntı…
Bir tarafta bulaşma ve ölüm oranları açısında etkisini her geçen gün yitiriyor olsa da tüm dünyanın psikolojisini alt üst eden salgın hastalık,
Bir tarafta yeni dünya düzeninde kendine pay kapma telaşındaki kapitalizmin hepimizi kemire kemire çürüten doyumsuz iştahı,
Bir tarafta milyonlarca insanı yerinden, yurdundan, evinden vatanından eden savaşlar,
Bir tarafta yüz yıllardır açlık ve sefalet içindeki ülkeler,
Bir tarafta zulüm, gözyaşı, kan ve bütün bunların sonucunda yarın ile ilgili tek bir beklentisi kalmamış çocuklar…
İşte bütün bunları düşündükçe el açıp, aman dileyeceğimiz tek güç olarak İsmet Özel’in diliyle Yaratıcı'ya sığınıyoruz;
"Şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana Ya Rabbi!
Taşınacak suyu göster, kırılacak odunu…"
Er şeyin ötesinde şahsım özelinde benim hala umudum var çünkü umut her sabah yeniden doğan ürkek bir kuş içimde.
Değil mi ki hala zulme başkaldıran yiğitler var, o halde umut da var.
Değil mi ki hala mazlumlara uzanan sıcacık bir el var o halde umut da var.
Değil mi ki hala kendi nefsini başkasının nefsine tercih eden insanlar var o halde umut da var.
Yaşadıklarım beni ye’se düşürdüğü anda biter umutlarım. İşte o zaman ölür içimdeki kuş.
Oysa o kuş bir Zümrüd-ü anka’dır ki; her sabah yeniden küllerinden doğar.
Kutlu bir mevsimin mübarek sabahında inanıyorum ki; güneş bir gün umudunu diri tutanlar için doğacak.
Işığını ölümü öldürenler için yayacak.
Titrek bir mum alevinin gölgesine yenilse de her gece;
Benim hala umudum var.
ÜZGÜNÜM
MUTLUYUM